door Henri Pannevis
Plotseling was er een verblindende lichtflits en daarna complete chaos......
VOYAGER:
Captain Picard keek verwilderd om zich heen op de brug van Voyager. Tuvok, Harry, Chakotay en alle andere aanwezigen keken met open mond naar de plaats waar zojuist Janeway had gestaan. Picard trok met beide handen zijn uniform recht en zei: "Ik ben Captain Picard van de USS Enterprise van de Federatie van Planeten. Wel van de Volgende Generatie. Ik weet niet wat er gebeurd is maar ik geloof dat ik hier niet thuishoor."
Tuvok kreeg als eerste zijn positieven weer bij elkaar en antwoordde: "U bent op de USS Voyager van de Federatie van Planeten. Waar U nu staat, stond een tel geleden onze captain, Kathryn Janeway. Er moet een logische verkla........"
Tot grote ontsteltenis van de aanwezigen verdween Tuvok van de brug en in zijn plaats verscheen Spock die met gefronste wenkbrauwen zijn nieuwe omgeving opnam. Weer staarden alle aanwezigen, nu naar Spock. Spock spreidde twee vingers van een hand en zei: "Leef lang en voorspoedig. Waar ben ik?"
Als een ervaren captain die wel voor hetere vuren had gestaan nam Picard het woord: "U bent op de USS Voyager maar vraag me verder niks; ik ben er ook net; Ik ben captain Picard van de US Enterprise, de Volgende Generatie; waar komt U vandaan?
"Ik kom van de USS Enterprise van de Federatie van Planeten. Ik ben officer Spock en van de Eerste, Originele, USS Enterprise. Als oudste captain aan boord neem ik hierbij het commando van de USS Voyager op me. Heeft iemand problemen daarmee?"
"Ja, ik, daar kan je Bajoraans vergif op innemen!" zei Benjamin Sisko met zijn korte afgemeten stem, die zonder dat iemand het in de gaten had op Voyager's brug was verschenen. De aanwezige keken snel in het rond wie er dan nu weer was verdwenen Maar iedereen was er nog, leek het.
Wat zal Spock doen?
En zal Picard zich ook in de machtsstrijd gaan mengen?
En zou Tom zo makkelijk een nieuwe captain accepteren?
En wie of wat heeft deze kranzinninge gebeurtenissen in gang gezet?
Is dat Q of misschien wel Kes?
Of.....?
En wat is er gebeurd met Janeway en Tuvok?
Wordt vervolgd in deel 2
Plaats: The (original) USS Enterprise
Janeway sprong omhoog als door een Taliaanse springkever gestoken. Voor een moment zat ze bij James T.Kirk, captain van de USS Enterprise, op schoot.! Beiden slaakten een kreet. Janeway keek om en herkende hem. "Jij.. jij.. moet captain James T.Kirk zijn. Ben ik op de Enterprise?", hapte Janeway naar adem.
"Ja dat klopt," zei Kirk, "maar hoe weet je dat en wie ben jij?" "Ik herken je van de computer files die ik natuurlijk over je gelezen heb. Ik ben captain Janeway van de USS Voyager Ik kom uit de toekomst. Maar vraag me niet hoe ik hier kom."
Sulu onderbrak de conversatie met de medeling dat Spock weg was. Onderwijl hadden Janeway en Kirk een meer dan normale belangstelling voor elkaar gekregen. Er was een doordringend oogcontact tussen beiden.
"Doe maar een Red Alert, activeer schilden", zei Kirk ietwat afwezig. Ze hadden alleen oog voor elkaar. Janeway sloeg opeens de ogen neer. Ze had het erg warm gekregen! Ze voelde dat er een blos op haar wangen te zien moest zijn. "Ok, Janewaytje", zei Kirk tot haar, "meekomen naar mijn brugkamer."
Janeway kreeg haar positieven weer bij elkaar en zei: "Ten eerste verbied ik je mij Janewaytje te noemen en ten tweede: n i e m a n d kan mij commanderen! Je zou het vriendelijk kunnen vragen," zei ze op een voor haar zo kenmerkende fluisterende manier. Kirk hief zijn hoofd omhoog, en als in een gebaar van onmacht had hij ook de armen even omhoog gebracht. "Alsjeblieft" zei Kirk. Dat was blijkbaar de juiste snaar, want captain Janeway liep achter captain Kirk aan. Net voordat de deur van de brugkamer achter de twee sloot zei Kirk, alsof hij dat bijna vergeten was: "Mr. Sulu, u hebt de brug!", iedereen op de brug in grote verwarring achterlatend.
Wat hebben die twee te bespreken wat niemand mag horen?
Waar is Tuvok?
Is de machtsstrijd op de Voyager al beslecht?
En in wiens voordeel?
Of is er totale anarchie uitgebroken?
Wordt vervolgd in deel 3
Plaats: Deep Space Nine
Sisko protesteerde: "Luisteren jullie twee eens heel goed! Het is niet logisch want..." Kira en Jadzia in verbijstering achterlatend omdat Sisko gewoon verdween. Veel tijd hadden ze niet om zich dat te realiseren, want Tuvok materialiseerde in de stoel waar zojuist captain Sisko nog had gezeten.
".......isch," zei Tuvok, maar terwijl hij zijn zin afmaakte realiseerde Tuvok zich dat de omgeving sterk was veranderd! Hij zat plotseling tegenover twee knappe vrouwen, waarvan de ogen steeds groter werden en de monden openvielen alsof ze probeerden extra zuurstof naar binnen te zuigen, wat niet lukte, want ze vergaten om adem te halen.
"Hoe...... wie......" begon Kira, terwijl ze dacht, hij is best wel knap. Jadzia, toch nooit te verlegen om een gevat antwoord klaar te hebben, was niet bij machte om iets te zeggen.
Tuvok: "Wel dan zal ìk maar iets zeggen. Ik ben Hoofd Veiligheid op de USS Voyager en zojuist was ik nog op dat schip. Vlak daarvoor was mijn captain Janeway plotseling verdwenen. Is ze hier? En wat is hier?"
"Dit is ..... eh hier dus het ruimtestation Deep Space Nine," stamelde Kira. "U zei Janeway? Ik weet het niet. Die naam zegt mij niets."
Plotseling ging de deur open en Odo stormde binnen. "Captain, er is iets niet in de haaaaaa...." Zijn zin niet afmakend kreeg hij in de gaten dat er er een Vulcan in de stoel van Sisko zat. "Security voor de brugkamer", zei Odo met een ijzig kalme stem. "Transporteer direct hier naartoe. Invasie alarm, wapens op verdoven," voegde hij er nog aan toe. "Odo voor Worf," ging Odo verder.
Zal Tuvok dit overleven?
Waarom haalt Odo Worf erbij?
Wat zijn Janeway en Kirk aan het doen?
Wie is nu captain op de Voyager?
Proloog IV
Plaats: De (eerste) Enterprise
Luitenant Uhura keek met afschuw naar Kirk en Janeway, terwijl de deur van de brugkamer achter hen sloot. Hoe kon Kirk dat nou doen! Wat deed hij opeens macho-achtig.
Ze zou er veel voor over hebben om te weten te komen wat er in de brugkamer gebeurde. Maar wacht eens...... misschien,...nee... dat is te gedurfd. Hoewel..... ja het kon! Ze ging met haar vingers razendsnel over haar com panel.
Ze was bezig een bericht te maken voor Kirk met priority code A+; volgens de regels moet dat binnen 1 minuut na binnenkomst aan de captain worden overgebracht.
"Lt. Sulu," zei Uhura heel nochalant, maar toch pogend een zekere spanning in haar stem te brengen, "ik krijg een A+ bericht van High Command binnen."
"Verwittig zelf de captain, luitenant." Uhura vond het vreemd dat Sulu de deur niet zelf ging ontgrendelen. Hij was eigenlijk nu de eerst aangewezen persoon daarvoor wanneer er een A+ bericht binnenkwam.
Ze liep zelf naar de deur en meldde zich aan bij Kirk. "Lt. Sulu, de captain heeft de deur electronisch vergrendeld." "Gebruik je speciale wachtwoord voor dit soort situaties," antwoordde Sulu. "Computer, ontgrendel deur, autorisatie luitenant Uhura, 4747 Beta, Alfa Gamma 58970;."
De deur ging open en Uhura deed een stap in de brugkamer. "AAAAAAiiiiiiiiiii", schreeuwde ze, en sloeg de hand voor haar mond. Sulu sprong op en schreeuwde "Wat is er Uhura? Uhura wees de brugkamer in maar kon na haar eerdere schreeuw geen woord meer uitbrengen. Ze hapte naar adem. Opeens kreunde ze en viel flauw.
Wat doen Janeway en Kirk in de brugkamer?
Wat zag Uhura?
Waarom maakte Sulu de deur niet open?
Weet hij meer?
Hoe gaat het op de Voyager?
Lees verder in deel 5
Proloog V
Plaats: De Eerste Enterprise
"Dokter, met spoed naar de brug", zei Sulu terwijl hij naar de plaats liep waar Uhura was gevallen. Hij controleerde even of er nog een regelmatige hartslag was, en gelukkig was die er. Toen keek hij de brugkamer in. Sulu kon zich best voorstellen dat Uhura was flauwgevallen. Wat hij zag bracht hem in opperste verwarring.
Met de rug naar de brugkamer zat een mannelijk persoon in een, tja wat was dat...oh ja een soort kort kamerjasje, misschien wel een schildersjasje. Op het hoofd zat een alpino-petje, de indruk gevend dat er een fransman zo van het Montmartre geplukt was. Voor de persoon stond een schildersezel met het begin van een schilderij met daarop een liggend naakt op een bureau.
Direct gingen zijn ogen verder de brugkamer in waar het bureau van captain Kirk moest staan. "Verduiveld!" dacht Sulu, "daar ligt werkelijk een naakte vrouw op het bureau van Kirk." De vrouw keek Sulu lichtelijk geamuseerd en zonder enig spoor van schaamte aan.
"Wie zijn jullie en wat heeft dit allemaal te betekenen?" bracht Sulu eindelijk uit. Nu keek de schilder achterom en hij keek Sulu met een verbaasde blik aan. "Seven," vroeg de schilder terwijl hij de naakte vrouw weer aankeek, "heb jij enig idee hoe dit nu mogelijk is? We waren toch bezig op Voyager's holodeck met een programma 'De Eerste Enterprise'.? We zouden daarin ongestoord moeten kunnen werken." "Doctor", zei Seven of Nine, "ik weet het ook niet. Gooi mijn kleren even hier naartoe, ik denk dat er van schilderen weinig meer komt."
Sulu voelde zich genegeerd, werd kwaad en zei: "Luister even, ik vroeg jullie wat en nu gaan jullie met elkaar een beetje wauwelen, en ik begrijp er geen snars van!"
De Dokter begreep nu wel dat er iets heel erg fout zat en zei: "Ik ben het Medisch Holografisch Programma van de USS Voyager en zij is Seven of Nine, een door Voyager bemanning teruggehaalde Borg. U kunt mij De Dokter noemen."
"Nog geen paar minuten geleden gingen onze captain Kirk en jullie captain Janeway deze kamer in. Waar zijn ze gebleven?", sprak Sulu, alweer een beetje de situatie meester.
McCoy, de dokter, kwam gehaast de brug op en liep direct naar Uhura, die al weer een beetje bij haar positieven was gekomen.
Seven, die zich inmiddels had aangekleed kon geen duidelijkheid daarover verschaffen. "Wij waren op de Voyager en nu zijn wij blijkbaar echt op de eerste Enterprise. Klinkt allemaal erg onlogi.........." Niemand op de Enterprise hoorde het einde van de zin, want beiden, De Dokter en Seven verdwenen plotseling, inclusief de schildersattributen, alsof ze er nooit waren geweest.
Plotseling keek Sulu verwilderd om zich heen. "Ik word gek, stapelgek van dit gedoe. ik kan er niet meer tegen. Ik ga hier weg. Bwwwhooeeeeee", en Sulu rende de de brug af. McCoy, de dokter, rende achter hem aan. Iedereen wisselde blikken met iedereen en die blikken zeiden allemaal: 'Waar zijn we in vredesnaam in verzeild geraakt?'
"IEDEREEN STIL NU" De stem kwam niet uit de luidsprekers maar iedereen verstond het, ook op de Voyager, Deep Space Nine en de Tweede Enterprise.
"Tweevoeters!", ging de stem verder, "mijn excuses voor deze chaos. We hebben net een update gedaan aan ons MacroHard samensmeltings-programma maar er zitten blijkbaar nogal wat bugs in. Hebt geduld, zo gauw dat is opgelost meld ik mij weer. Weest niet bevreesd! Iedereen zal tijdelijk terugkeren op zijn of haar oorspronkelijke locatie. Alles zal worden uitgelegd."
Terwijl blijkbaar de stem dacht dat de verbinding was verbroken hoorde iedereen ook nog: "Die tweevoeters hebben er nog geen idee van; die krijgen nog heel wat voor hun kiezen, dat is geen kattenpis. Wat zuigt die MacroHard toch, vind je ook niet, Kes?"
U kunt nu zelf wel de meest prangende vragen bedenken.
Nee, die antwoorden heb ik ook (nog) niet.
Maar lees dat verder in deel 6.
Intermezzo.
Locatie De USS Voyager.
Janeway zag de opgeluchte, lachende gezichten van Tom, Tuvok, Harry en Chakotay. Fijn om weer terug te zijn op *haar* schip, dacht ze. Opeens begon Chakotay te applaudisseren. Janeway was aangenaam verrast door deze spontane reactie van hem. Had ze niet van hem verwacht. Ze moest maar eens binnenkort onder vier ogen met hem spreken. Na een aarzelend begin applaudisseerden de anderen mee. Tuvok keek met een gefronste blik naar de anderen. Mensen!, dacht Tuvok, ik zal ze nooit begrijpen. Gelukkig maar.
"Ok," zei Janeway, "nu is het wel mooi geweest. Jullie doen alsof ik een heldendaad heb verricht. Niets is minder waar. Over tot de orde van de dag! Er zijn een aantal ontwikkelingen die mij helemaal niet bevallen en daarom binnen vijf minuten iedereen in de vergaderzaal. En Tuvok, waarschuw Seven, The Doctor, Neelix en B'Elanna ook even."
"Jullie hebben die stem ook gehoord?", vroeg Janeway. Ze keek de vergaderzaal rond en zag louter instemmend geknik of gemompel. "Ik weet niet of jullie goed hebben geluisterd. Er zijn twee zaken die mij verontrust hebben. Ten eerste, De stem had het erover dat de personen die op andere plaatsen waren, tijdelijk weer naar de oorspronkelijke plaats teruggingen. Let op het woord: tijdelijk. Verder hoorden jullie net als ik, dat we nog heel wat voor de boeg hebben. Dat zint mij helemaal niet. Natuurlijk even afgezien van die verplaatsingen. Ok, reacties graag".
Janeway ging wat onderuit zitten om haar bemanning de gelegenheid te geven te brainstormen. Dit vond ze e e n van die leuke dingen. De meest waanzinninge ideeën van Harry en Tom, de soms brutale plannen van Chakotay. De nog steeds aanwezige animositeit tussen Seven en B'Elanna bracht de soms onoplosbare problemen tot een werkbaar plan. En Tuvok kon gaten in plannen schieten waar het mis dreigde te gaan. Wat een pracht van een bemanning had ze toch! En zij, Katherine Janeway mag, nee dacht ze, moet de beslissing nemen welk plan uiteindelijk wordt uitgevoerd.
"Nou," zei Neelix, "ik vind, hoewel we niet weten met wie we te maken hebben, een zeer positief punt dat Kes werd genoemd." "Dat mag zo zijn" zei Janeway, "maar ik ben nieuwsgieriger naar wie of wat achter die stem zit. En ik ga er vanuit dat Kes nooit ons schip en onze bemanning in gevaar zal brengen." "Tuvok, heb jij iets te zeggen?" "Wel", zei deze op een bedachtzame toon, het is overduidelijk dat zij met de techniek veel en veel verder zijn dan wij." En dat is wel fascinerend, maar dat verontrust mij ook want zij kunnen dus doen met ons wat zij willen, lijkt het. En ik vraag mij af waarvoor zij ons dan nodig hebben."
"Dat zal ik jullie nu precies uitleggen",zei een melodieuze stem van iemand die stiekem was binnengekomen.
"KES!", riepen bijna iedereen in koor. Sommige schreeuwden haar naam. Bijna iedereen sprong van zijn of haar stoel en snelde naar Kes om haar te verwelkomen en haar aan te raken om te kijken of ze wel echt was. De verschijning van Kes bracht een kakafonie van stemmen en geschreeuw teweeg.
Na een paar minuten, toen de rust weer een beetje was teruggekeerd, nam Kes het woord.
"Jullie moeten op een zoektocht gaan naar Het Verdwenen Volk"
Janeway werd langzaam wakker. Met nog gesloten ogen realiseerde ze zich dat zij wel erg raar had gedroomd. Vaag herinnerde ze zich iets over Kirk, Kes en een of andere zoektocht naar een verdwenen volk. O ja, ze had op schoot bij Kirk gezeten. Belachelijk!
"Computer, licht aan!", zei Janeway, nog amper bij haar positieven. Door haar gesloten ogen merkte ze dat het licht vol aan was. Als ze ging slapen en het licht uitdeed was het nooit vol aan. Vreemd. "Computer, licht dimmen met 75%."
Voorzichtig opende ze haar ogen. En nam de kamer in ogenschouw. Haar ademhaling stokte. Dit was niet haar kamer! Leunende op haar ellebogen ging ze wat overeind zitten. Het kostte haar moeite omdat haar hele lichaam protesteerde tegen deze houding. Maar het was *wel* de kamer van Chakotay. Haar thermolaken viel wat terug op het bed en ze zag dat ze geen nachtkledij aan had. Geen nachtkledij aan en in het bed van Chakotay. Wat bezielde haar opeens om de nacht door te brengen met hem? En waar was hij nu?
Ze liet zich terugvallen op het kussen om haar gedachten te ordenen en de consequenties te overzien. Ze draaide haar hoofd en zag een paar meter van het bed een verhuisdoos staan. Nee, verbeterde Janeway zichzelf, geen doos, het was een kist.
Nu pas werd ze zich ervan bewust dat ze eigenlijk al de hele tijd een vaag geluid had gehoord en het kwam uit de kist! Voorzichtig ging ze rechtop zitten, trok het laken los, sloeg het om zich heen en stapte uit bed. Ze liep naar de kist. Nu wist ze het zeker: het geluid kwam uit de kist. Janeway legde voorzichtig een oor op de kist. Er zat iemand te huilen in de kist! Heel bedachtzaam ontgrendelde ze de kist en deed het deksel omhoog.
Chakotay liep te ijsberen in de Observatoriumkamer. Hij voelde zich erg verward. Kathryn liet hem altijd tot een bepaald punt toenadering zoeken. Zo gauw die grens bereikt was, werd ze afstandelijk. Toen gisteravond Kathryn het initiatief nam tot een langdurige hartstochtelijk kus, beantwoordde hij die kus alsof ze al jaren zo met elkaar omgingen. En als klap op de vuurpijl volgde er op die kus een liefdesnacht die hij in zijn stoutste dromen niet had kunnen voorstellen. In zijn hut nog wel! Chakotay nam zich voor bij de eerste de beste gelegenheid Kathryn het vuur na aan de schenen te leggen over hoe het nu verder moest. "Maar ik laat me niet afschepen", zei hij hardop. "Ik wil haar". En de eerste 20 jaar is hier geen Starfleet admiraal te bekennen die dit zou willen verbieden, bedacht hij zich. Met een glimlach om de mond beende hij de Observatoriumkamer uit richting de brug.
Voor de tweede keer in een korte tijd stokte de ademhaling van Captain Janeway. Even was ze sprakeloos. In de kist zat Tom, haar zoon. Als een klein, bang en hulpeloos schepsel. Zijn ogen waren rood omrand van het vele huilen. "Tom!, wat doe je hier in deze kist?", vroeg Janeway verbaasd.
Na een moment, herkende Tom Janeway en hield op met huilen. Bij het opstaan pakte Tom ook nog twee zwepen op die in de kist lagen. Tom ging staan en zei: "Moe...., Ja.. euh captain, dat is nogal genant. "Kom op met dat verhaal", commandeerde Janeway. "Wel ziet u, ik... euh... wordt nogal eens geplaagd door twee vrouwen. Die stoppen me dan in deze kist. Die kist slepen ze dan overal met zich mee. Ze zijn nu vergeten me eruit te halen", zei Tom. Janeway zag dat er weer een huilbui aan zat te komen. Om dat te voorkomen vroeg ze: " Wie zijn die twee vrouwen? Ik zal ze hoogstpersoonlijk hierover ondervragen!" "Ik ben tenslotte je m....", Nog net kon Janeway zich inhouden. Nee, hij mocht het nog niet weten.! Eehhhhh, dat mag ik niet zeggen", zei Tom kortaf. "Tom!, ik beveel je mij die namen te noemen!" Hoe durfden die twee vrouwen haar zoon op te sluiten; ik zal die dames eens zelf opsluiten, bedacht Janeway kwaad.
"Nou Tom, hoe zit het ermee"?, vroeg Janeway met een afgemeten stem.
Hij keek met bewondering naar zijn moeder. Wat was hij toch een bofkont. "Ene Readan en Kasais, Captain", zei Tom heel formeel.
Meest prangende vragen:
Hoe komt de kist met Tom in Chakotay's kamer?
En wat deden Readan en Kasias daar?